O Camarote Do Socialismo Compostelán

Por Belén Vázquez

Aínda que xa pasadas, as eleccións europeas non deixan de estar presentes e as lecturas e interpretacións dos resultados teñen tan obnubilados aos analistas e analistos da politoloxía que un importante e inaudito fenómeno de militancia política, nestes tempos de apatía e desafección, está a pasar sen pena, e polo arco da gloria, a revolución apresurada por facer santa nesta cidade a que moitos sabemos que foi puta da nosa universidade.

O fenómeno non é outro que a sabida e silenciada milagre da multiplicación dos filiados e afiliados ao socialismo compostelán, unha militancia de postureo que vai por converter a noutra hora Casa do Pobo en algo semellante ao camarote dos irmáns Marx en Unha noite na ópera, un camarote plural e homosexual, onde  non só teñen cabida e sabida presenza os culturetas universitarios modernos de postura senón tamén algún familiares de tradición popular comprados e vendidos ao populismo desta reencarnación da evita peronista do ensanche compostelán.

Tal práctica toma forma en calquera mañá, tarde ou noite e en calquera recuncho, concerto ou exposición nun intento de aproximar a cultura de quen a práctica ao analfabeto vulgo que se deixa practicar. E así, nos últimos meses, unha cantidade inxente e indecente de solicitudes de afiliación moi convencidas pero pouco convincentes, a unha agrupación desagrupada, peregrina desde a tumba do Apóstolo Santiago á capela ardente dos restos mortais dun secretario xeral finado pero aínda non enterrado.

A capacidade do fenómeno é tal que os contrarios á relixión desta santa patrona dos presos e apresados, están convencendo aos puros e apurados, da necesidade de frear dita multiplicación cunha estratexia baseada na suma de adeptos as súas bancadas e na resta e división de crédulos de tal confesión.

Ata tal punto chegou a cuestión desta procesión que as malas linguas din que o verdadeiro patrón da santa sede deu puñetazo enriba da mesa electoral e dixo que ata aquí podía chegar ese nacemento e crecemento de persoas dispostas a votar para botar aos seus. A partires de aí só se pode entrar no camarote virtual e de paso abrir unha conta nalgunha rede social na que pendurar estandartes que amosen que un tamén tivo e estivo unha aparición coa santa muller.

Se vostedes son dos que aínda non foron chamado a filas e afiliados, anden prestos en prestar os seus servizos que o tempo corre e transcorre na súa contra, e unha vez que peche o censo xa non haberá intereses en emprestar máis carnés de militancia.

E, si por un causal que non casual, chegase esta xestora do público a gobernar Compostelonia apelemos ao seu verdadeiro marxismo acubillado na máxima de Groucho que, como ela, rezaba “non permitirei inxustizas, nin xogo sucio, pero si se pilla a alguén practicando a corrupción sen que eu reciba unha comisión, poñerémolo contra a parede... ¡e daremos orde de disparar!”, ha de facer de nós cidadáns de bens e parabéns e repartir coa súa santa caridade as mellores cenas e escenas de Sopa de ganso, aínda que non para todos.

Vostedes mentres, non maten á mensaxeira... que promete seguir des(informando).