É luns, e non houbo dimisión.

Por Belén Vázquez *

Ese podería ser un bo titular para resumir a actualidade política de Compostela neste aburrido comezo de semana senón fose porque os socialistas, ou polo menos os de Compostela, empeñados en "despeñarse", levan unhas cantas horas saturando as liñas e copando os medios con absurdas acusacións e prácticas lamentables, non só de pésimo xornalismo senón de denigrante condición política.

Se ben todo se remonta a anos atrás, moitos máis anos dos que, os que representan a renovación, lles queren facer crer ás inxenuas xuventudes socialistas e moitos menos afilaidos e afiliadas dos que, con mentiras, se pretende facer crer que entraron no bando do "aparato", parece que tras o periplo do PP en Santiago de Compostela a tensión e as aspiracións levaron aos dous bandos a amosar a peor calaña da que se compón esta casta.

Por todos é sabido que nesta liorta hai dous claros, bueno mellor dito diferenciados, bandos: o bando do partido, que aínda que se debe ao vello e ferrolano Pablo Iglesias tamén ten devoción por outros fontaneiros da política municipal, e o bando da universidade, que se vende a outro ferrolano non tan bello pero que camiña en procesión tras unha santa que promete profesións.

E como si dunha escena de Caballero sin espada se tratase, entre manipulacións duns e malas artes doutros sae á luz, e con taquígrafo, a trama e a as corruptelas que levan tempo tecendo, os do aparato e os da renovación, para gañar as votacións das primarias das que sairá o candidato, ou candidata, para edil na oposición, porque listo e visto o que se coce... a gobernar supoño que xa non aspirarán!

Que os da renovación levan tempo facendo das súas, afiliando a canto está disposto a afiliarse pola promesa dun perfil de "community manager", o asesoramento en campaña, a redacción dunhas páxinas nun programa electoral ou mesmo unhas cantos parágrafos nun discurso sen moita transcendencia... pero os do aparato acaban de traspasar os límites do decoro facendo públicos, e sen contemplacións, os enderezos dos denominados "pisos-patera".

Que no caso dos primeiros chámaselle invitar a amigos e familiares a participar nun proxecto a algo semellante a cando Baltar pai invitaba a amigos e familiares a traballar na Deputación; mentres que no caso dos segundos chámaselle xogar ao fútbol a meterlle "un gol por toda a escuadra" a algo chamado lei de protección de datos. Que uns apelan ao ámbito provincial porque saben que alí contan con amigos que aínda deben favores dos tempos do bipartito galego ou de cando houbo que alterar o nome de algún delegado para ir ao Congreso no que querían apoiar á catalana, e outros agardan que resolva a dirección do partido en Galicia por iso de que entre varóns anda a xogo e todos saben ben a quen teñen que "varrer".

E aínda que non rodou ningunha cabeza entretémonos contando as reses duns e dos outros, e entalándonos en debates e discusións sobre si ata un máximo de 50 pódese considerar que o que unha fai é tentar renovar as estruturas pero cando os números falan de 250 xa é máis unha cuestión de manipulación... ben, sempre e cando queiramos dar por válidos os datos que aporta cada quen, porque polos mentideiros fálase de que aínda hai enderezos de pisos-pateras que non viron e luz e algunha filla emigrada que tamén deberían computar como familia, ou de como á estratexia de multiplicación dos pans e os peixes que planificaron uns rematou por converterse nas vodas de Caná que rentabilizaron os outros, e o que antes parecía auga agora tornouse en viño.

Agardo que esta vez non teñades tantas queixas, xa que procurei e mesmo diría que me esmerei, en non insultar a ninguén. Iso si, como tampouco viñen aquí facer amigos, que cantaba o outro, recoméndovos que vaiades abrindo os olliños dunha "santa" vez, que de seguir así algúns, e algunhas, ides quedar parvos de tanto mirar para o altar.

*Belén Vázquez es Licenciada en Ciencias Políticas y de la Administración por la USC