CULTURGAL

Por Sardiña Asada

Culturgal si, ou Culturgal non. Xa se abriu o debate nas redes sociais.

Hai quen o ve única e exclusivamente unha feira industrial/empresarial, e polo tanto, só atopa motivos económicos. Hai quen pensa que é unha conquista por parte da sociedade galega. Hai quen ten medo que esta euforia anubre a verdadeira realidade da nosa lingua. E hai a quen nin lle vai nin lle vén, nin tan sequera sabe qué existe e qué se coce alí dentro, se é que se coce algo… Porque, coma en case todo, neste tipo de eventos o peixe está practicamente vendido. Por iso hai quen ve pasar o Culturgal coma un día máis no calendario.

Porque hai que ser conscientes que, se ben ofrece algunha oportunidade, tamén é certo que a maior parte das portas só quedan abertas aos de sempre. Aos que se publicitan e venden, non só aos que traballan (moito e ben) e teñen cousas que contar.

Resulta curioso que no Culturgal, e en case todos os eventos deste tipo (premios de recoñecemento, condecoracións, eventos culturais varios, dentro e fóra do país, encontros cos alumnos, presentacións e conversas…) sempre estean os mesmos. Do gran número de libros que se publican ao ano (número cada vez menos, pois as editoriais todas din que a situación é terrible), tan só se anuncian e promocionan uns poucos. Curiosamente, case os mesmos que van ao Culturgal.

Apenas hai recoñecementos a eses creadores que levan toda a vida traballando, publicando, loitando… Apenas hai escritores e ilustradores “de sempre” que sexan convidados ao Culturgal. Algún hai, si, pero poucos.

Como van coñecer os nosos nenos e mozos a historia recente da nosa cultura se non lla contamos? Só aparecen uns poucos… moi poucos… e sempre os mesmos. Non deberamos esquecer que hai máis, e moi bos, e tremendamente importantes.

No Culturgal nin están todos os que son, nin son todos os que están.