Cando os trevos eran landras

Por Belén Vázquez

A odisea municipalista que nos agarda comeza, como a de Homero, co ruído dos cantos promovidos polos emerxentes movementos asemblearios, cun paxe ao que tiveron que mandar á porra a gañar notoriedade, algún novo personaxe que ridiculamente tenta lucir un traxe, e moitos garaxes nos que as prazas que se venden son só para aparcar diferenzas.

De todos os cantos e contos narrados cómpre rescatar unha pasaxe de estraña maxia - feminina e galega, non só de cara á galería senón tamén de cara a algún que outro mal xestionado museo- que tivo como protagonista do encanto a unha maga feiticeira chamada Circe.

Circe, dona e señora dun palacio mozárabe alugado por horas, organizou un convite no seu centro de toma de cafés e decisións, ao que algúns dos chamados pola divindade non tiveron a ben acudir, coa escura pretensión de, unha vez que os tivera ben fartos, en todas as acepcións da palabra, tocalos coa súa variña discursiva para que, convertidos en porcos e metidos en vereas,  comezaran a fozar nas redes que ela adoita tecer para gañar adeptos.

Mais como a prudencia é unha arte, non desas nas que te convidan a inauguracións senón das que hai que saber ler, algún Euríloco que soubo ver sen ser visto, presto informou de todo o alí acontecido, que máis que ser moito ou pouco o que está a ser é un acto vendido como benvido polos tripulantes reconvertidos.

Si como escriben algúns, a fume de perozo, do que se trata é de facer xogo, e como quen parte e reparte non está interesada en ningunha das partes, é importante subliñar que ese "sentimentalismo matildiano", creado ex profeso para facer do símbolo da sorte o texto e pretexto dos fracasados, ten a súa orixe nunha reintepretación afrancesada dos froitos que comeran os porcos enfeitizados, xa que antes de existir uns naipes chamados trevos, xa existían outras cartas que portaban un catro de landras.

Aínda que algúns xa queren dar a partida por gañada, aínda faltan por saír ao tapete outros ases e figuras; e está por ver si Hermes chega co reloxo de marca en hora a entregar a súa mensaxe e algún Ulises, aínda perdido nesta odisea compostelá, é quen de recuperar co aroma das rosas empuñadas, aos homes confinados e abarrotados nesas maltreitos cortellos.

Puidera ser así, mesmo de outra maneira... ao mellor é como dicía Homero, o dos Simpson: só porque non me importe non significa que non entenda.